Op VTM is er nu een programma dat gaat over burn out, genaamd “Out of Office”. Hierin komen 5 personen met een burn out in beeld. Ze gaan 6 maanden helpen op een zorgboerderij. Ze gaan namelijk een bio-winkel uit de grond stampen, samen met de huidige werknemers van de zorgboerderij: mensen met een beperking. Meestal kijk ik wel graag naar dergelijke programma’s. Zeker als het over mentale gezondheid gaat. Taboes doorbreken! 💪

Op een avond, als mijn vriend tennistraining had, zette ik me voor de tv om de eerste aflevering te bekijken.

“Burn out is als de Belgische politiek: je krijgt het aan niemand uitgelegd” schreef Bruno Vanden Broecke (presentator) als quote op een krijtbord, bij aanvang van de eerste dag. Het thema van de eerste aflevering werd zo op een ietwat grappige manier duidelijk. Maar oh, het is zo waar! Eén van de grootste problemen waar mensen in burn out mee kampen, is onbegrip van hun omgeving. Alsof het nog niet zwaar genoeg is en ze zichzelf nog niet genoeg in vraag stellen, krijgen ze ook nog eens de constante druk van de buitenwereld. En laat het nu net druk zijn dat hun in burn out is doen gaan.

“Als ze kan tennissen, dan kan ze toch wel gaan werken zeker?”. “Ik ben dubbel zo oud als jij en heb dus al dubbel zoveel meegemaakt, en ik moet het ook maar doen”. “Ik heb op Facebook wel gezien dat je gezelschapsspelletjes bent gaan spelen bij vrienden. Maar werken kan je niet?!”.

Het is maar een kleine greep uit de opmerkingen die ik te horen kreeg toen ik de eerste keer in burn out gegaan ben. Ik werkte toen nog, ironisch genoeg, in de psychiatrie. Jong en naïef, dacht ik dat ze me daar wel zouden begrijpen. Nu, al heel wat jaren verder, had ik gedacht en gehoopt dat de situatie al wat beter zou zijn. Niet dus. Ouder en wijzer, maar nog steeds naïef.

Het is ergens ook niet verwonderlijk, aangezien we allemaal zijn opgegroeid in een “als-je-kan-feesten-kan-je-ook-werken-maatschappij”. Wat ik vooral jammer vind, is dat dergelijke opmerkingen het goeie advies van artsen, psychologen, coaches, … volledig teniet doen. Want dat advies luidt altijd hetzelfde, en is ook wat ik aan mijn cliënten zeg: om beter te worden, moet je terug dingen doen die je graag doet! Energie opdoen, onder de mensen komen, terug plezier in het leven vinden.

Maar de negatieve opmerkingen zorgen er dus voor dat mensen in burn out juist niet buiten durven komen, want het onbegrip maakt het dragen van deze ziekte nog zwaarder. “Ik wou soms dat ik een gebroken arm had, dan begreep men tenminste waarom ik niet kan werken” zei één van de deelnemers. Als antwoord gaf één van werknemers met een beperking: “dat is mijn geluk, iedereen ziet bij mij van ver dat ik het niet kan”.

Deze conversatie raakte me zo diep! Ik heb zitten huilen en snotteren voor de televisie dat het niet mooi was. Een oude pijn kwam weer naar boven. Een pijn waarvan ik me niet meer bewust was dat die er nog zat. Ik ben echt verschoten van mijn eigen reactie op dat moment. Nog steeds in tranen toen mijn vriend thuiskwam van de tennistraining, zei hij “en dat is waarom je doet wat je doet he: creatieve therapie”.
En gelijk heeft hij. Ik wil mensen (en toegegeven, soms ook mezelf) oude pijnen helpen verwerken. Maar ook, en minstens zo belangrijk, om het taboe dat, ondanks alle rode neuzen- campagnes, mental health awareness weken, warmste weken en televisieprogramma’s, nog steeds zo hardnekkig is te helpen bestrijden. Een kiezel verleggen in een rivier, of hoe zeggen ze dat?

Worstel jij nog met oude (of nieuwe) herinneringen? Of voel jij je ook slachtoffer van dit taboe? Kom dan zeker eens langs, of neem contact met mij op. Ik help je graag verder. Samen kunnen we het taboe helpen doorbreken.