Vorig weekend heb ik voor de derde keer meegedaan aan een LARP. “Een wat??”, hoor ik je al denken. LARP betekent Live Action Role Playing. In het kort gezegd: een specifiek karakter spelen in een opgezette wereld, samen met een heleboel andere mensen (rollenspel). “Is dit iets waar volwassenen aan mee doen??” Absoluut! Ik ben grote fan van mijn innerlijke kind en zal haar nooit loslaten. Het is uiteraard ook meer dan alleen maar doen alsof. Je wordt vier dagen ondergedompeld in een (magische) wereld – in dit geval een school (kasteel) voor heksen en tovenaars – en kunt hierdoor ontsnappen aan je eigen leven, problemen en patronen. Dit kan zo’n deugd doen, en bovendien alles eens in perspectief zetten, bijvoorbeeld als je hele school bijna wordt “uitgemoord” door een groot kwaad. 😉
Larpen geeft je ook de mogelijkheid om in de huid van iemand te kruipen die totaal anders is dan jij in het dagelijkse leven bent. Dit stelt je in staat om te experimenteren met gevoelens en interacties in een veilige omgeving. En moest het toch plots teveel worden, dan kan je altijd even uit karakter stappen door een vooraf afgesproken teken uit te voeren. Er zijn ook vertrouwenspersonen aanwezig die je verder helpen indien nodig. Dit laatste is heel belangrijk en ook iets wat ik wil creëren voor mijn cliënten: een veilige omgeving. Ik wil dat cliënten weten dat ze alles kunnen vertellen en dat ik niet zal oordelen of veroordelen, dat ik samen met hun naar een oplossing zoek.
Larpen is dus ook een vorm van creatieve therapie, al is het meer dramatherapie dan de beeldende therapie dat ik in mijn praktijk gebruik. Het speelt zich ook af in een meer chaotische en minder gecontroleerde omgeving dan bijvoorbeeld in een praktijk. Maar je kan er ook zeer veel uithalen als je jezelf durft over te geven aan je personage. Na drie jaar is mijn personage in de betreffende LARP nu afgestudeerd, wat het einde betekent voor mijn personage. En hoewel ik dacht dat ik klaar was met haar, doet het pijn om haar los te laten en te weten dat het er nu echt op zit. Maar ik kijk er ook met plezier op terug dat ik zoveel heb mogen meemaken. Ik heb hierdoor ook nieuwe mensen leren kennen, zelfs vrienden gemaakt (wat niet evident is voor mij als introvert). Het is moeilijk uit te leggen wat voor een impact het heeft op jou als persoon als je voor een langere periode iemand anders speelt, maar ik kan het absoluut aanraden om eens te proberen!
Toegegeven, als introvert kan zo’n LARP ook wel uitdagend zijn. Je bent vier dagen in een andere wereld, waar je veel nieuwe mensen leert kennen (zowel in als uit game). Er zijn veel sociale interacties en nieuwe indrukken. We hadden slaapkamers van +6 personen met weinig persoonlijke ruimte. Deze LARP was bovendien in het Engels, om zo ook buitenlandse spelers te kunnen verwelkomen. De organisatie deed zijn best om het voor iedereen aangenaam en veilig te houden, maar je snapt best dat het voor introverten als mijzelf best moeilijk is om rust te vinden te midden van 150 mensen.
Daarom vond ik het ook belangrijk om mezelf geregeld wat tijd en ruimte te gunnen om op adem te komen en op te laden. Zo was er een plekje in het bos aan de rivier waar bijna nooit iemand kwam. Daar was het aangenaam rustig en had je enkel het geluid van het water en de wind, dewelke me weer wat deden ontspannen en opladen. Het was ook dicht genoeg bij de “school” om belangrijke geluiden (maaltijd!!!) te horen, zodat ik niets belangrijks zou missen. Ik gunde het mezelf ook om vroeger te gaan slapen dan ik tijdens andere jaren deed. FOMO (Fear Of Missing Out – angst om iets te missen) was er zeker, en uiteraard heb ik dingen gemist, maar op een LARP van deze omvang kan je toch nooit overal bij zijn. Ik besef ook maar al te goed dat als ik over mijn grenzen ga, ik niets meer aan de volgende dag(en) ga hebben. Het is voor mij dus beter om hier en daar iets te missen, maar er de volgende dag wel weer vol voor te kunnen gaan. Zo haal ik voor mezelf er het meeste uit, maar ook voor mijn omgeving is het net iets aangenamer om een niet overprikkelde en overweldigde Tina (of Solange, zoals ik daar heette) voor zich te hebben.
Nu ik terug ben, neem ik ook nog een aantal dagen om milder te zijn voor mezelf, te voelen wat ik nodig heb en mezelf de tijd te geven om terug op te laden na deze intense (maar fantastische) tijd.
Zo zie je dat er soms dingen zijn die best uitdagend kunnen zijn voor iemand met een introverte persoonlijkheid, maar dat dit niet wil zeggen dat je deze dingen links moet laten liggen omdat “je nu eenmaal zo bent”. Als je er passie en zin voor voelt, raad ik je aan om er voor te gaan. Verschuil je niet blindelings achter je persoonlijkheidstype. Ik wil trouwens ook niet dat je bijvoorbeeld wat extraverter wordt, want zo werkt het nu eenmaal niet. Wat ik je wel kan aanraden: luister naar en voel je lichaam. Leer jezelf kennen en probeer te zoeken waar je grenzen ongeveer liggen. Zo kan je je aanpassen naar wat voor jou het beste werkt, en wat jou dan ook de beste ervaring in deze situatie kan geven.
Kom je er zelf niet uit of je iets zou moeten doen of niet, of heb je moeite met het bepalen van je grenzen? Neem zeker contact met me op en ik bekijk met plezier of ik je verder op weg kan helpen!
*Foto van M-fantasy