Onlangs kreeg ik de nieuwsbrief van VDAB met als titel “Introvert op het werk, dat mag!”. Mijn aandacht was uiteraard onmiddellijk getrokken. Want dat profileren op mijn werk (en stages) is iets waar ik altijd moeite mee heb gehad, net als heel wat van mijn cliënten. Ik was enorm benieuwd naar wat er in het artikel te lezen/leren viel. Wil je het zelf ook doornemen? Dat kan hier.

Het is super positief dat dit onderwerp eens onder de aandacht komt, toch? En al zeker op een platform als VDAB, wat zo’n groot bereik en autoriteit heeft op vlak van werknemerstevredenheid. Ja, ik vind het zeker positief dat dit eens in de spotlights komt te staan!

Er valt bijvoorbeeld te lezen: “Mensen hebben wel eens de neiging om te denken dat medewerkers met introversie ongeïnteresseerd of arrogant zijn omdat ze niet graag deelnemen aan sociale activiteiten.
Bovendien lijken ze minder productief omdat ze niet vaak het woord nemen of langer nadenken als ze een taak uitvoeren.
Doordat introversie als een negatieve eigenschap wordt beschouwd, proberen sommige medewerkers met introversie hun gedrag aan te passen. Dit maakt hen ongelukkig en op termijn leidt het tot angst, burn-out en depressie.
Dat is heel jammer want zo gaat er een hoop talent, energie en werkgeluk verloren”

Tot hier in het artikel ben ik het er dan ook volledig mee eens. In mijn nieuwsbrieven en blogs heb ik het hier ook al meermaals over gehad. Het wordt tijd dat werkgevers het positieve van hun introverte medewerkers gaan inzien, zonder ze te pushen om extraverter te worden. Meer nog: het wordt tijd dat dat werkgevers al hun medewerkers als individuen gaan zien, die elk hun eigen sterktes hebben, en daar extra op gaan inzetten!

Maar naarmate het artikel vordert, en er een opsomming van de positieve kanten komt met tips om de werkomgeving aangenamer te maken, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat de auteur zelf geen introverte persoonlijkheid heeft of nooit in deze situatie heeft gezeten. Het lijkt mij, en het stoort mij zelfs een beetje, dat dit artikel geschreven is door iemand die schijnbaar niet de introverte struggle heeft meegemaakt zoals jij en ik. En dat is jammer, en een gemiste kans van VDAB.

Zo blijft het artikel zeer oppervlakkig. Misschien was er niet veel schrijfruimte voor de auteur? Het lijkt alsof de aspecten van introversie enkel uit een handboek gehaald zijn en niet afkomstig zijn van eigen levenservaring. Bovendien is het allemaal zeer veralgemenend. Ik durf dit hier ook wel af en toe eens doe, maar ik nuanceer altijd wel en benoem de individuele verschillen.

Ook krijg ik een heel erge “die introverten zijn specialekes”-vibe, waar ik me nogal aan stoor. 1/3de van de wereldbevolking is introvert, dus zo speciaal is het niet. Ik doe zo hard mijn best om mijn mede-introverten ervan te overtuigen dat ze niet zo abnormaal zijn als ze zich soms voelen, en dat ze er niet zo alleen voor staan als het soms lijkt. Zo’n artikels helpen introverten niet om zich beter te voelen, ze stigmatiseren juist nog meer. En dat is echt jammer, nu het eens goedbedoeld de spotlights kreeg.

Ik volg meerdere personen op Instagram die de boodschap zoveel beter kunnen overbrengen. Om maar een paar voorbeelden te geven: @ellenjansegers en @tobehonestnl. Zeker aanraders om eens bij rond te snuisteren! 😉

Heb jij vaak het gevoel dat je niet gezien wordt en dat je er alleen voor staat? Boek zeker een kennismakingsgesprek in via onderstaande link. Ik ben er zeker van dat ik je, als ervaringsdeskundige, in dit eerste gesprek al inzichten en erkenning kan geven waar je echt wat aan hebt!