Begin juni ben ik begonnen op een nieuw werk. Dit is ook de reden waarom je de laatste tijd weinig van mij gehoord hebt. Deze nieuw job oefen ik uit naast mijn praktijk als creatief therapeut. Juni stond voor mij dan ook in het teken van aanpassen en een evenwicht vinden tussen beide passies.

De job heeft een onregelmatig uurrooster, wat voor jou eigenlijk wel handig is. Zo zijn er steeds momenten beschikbaar die voor jou het beste passen om een afspraak te maken 😊. Door dit onregelmatige uurrooster is het voor mij wel nog wat zoeken hoe ik mijn tijd naast deze job het beste inplan.

Vorige week had ik zeer veel diensten ingepland gekregen, waardoor ik bijna niets heb kunnen doen voor mijn praktijk als creatief therapeut. Deze week is het dan weer omgekeerd. Toen ik vorige week mijn volledige uurrooster voor juli en augustus kreeg van mijn teamcoach, zag ik tot mijn opluchting dat het evenwicht per week beter verdeeld was. Ik was dus best tevreden met wat mijn teamcoach voorstelde.

De dag nadien kwam een collega bij me (het is een zelfsturend team, wat wil zeggen dat er collega’s zijn die mee de uurroosters opstellen) om te zeggen dat ze nog drie extra diensten had toegevoegd de komende twee weken. Ik zou dan aan heel wat overuren komen deze maand, maar dat kon ik dan elders als compensatie terugkrijgen. Ik was hoe dan ook een beetje van mijn melk en kon niet onmiddellijk reageren. Het was toch reeds in orde, waarom veranderen? Als introvert zijnde heb ik vaak ook de tijd nodig om iets goed te overdenken voor ik kan reageren. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe minder oké ik me bij deze onverwachte beslissing voelde. Ik merkte dat de volle week werken me al veel energie gekost heeft en ik de rustigere week nodig heb om op te laden.

Hiernaast ben ik ook nog op zoek naar een evenwicht tussen de grote items in mijn leven: mijn job, mijn bijberoep én mijn privé. Iets wat ik voelde in het gedrang komen met de extra diensten die aan mijn rooster toegevoegd werden.
Ik vond het belangrijk om hier mijn grenzen aan te geven en dus ook te zeggen dat ik niet akkoord was met deze extra toevoegingen. Iets waar ik mezelf heel veel moed voor heb moeten inpraten, maar wat ik uiteindelijk wel gedaan heb (schouderklopje voor mezelf 😊). We zijn uiteindelijk tot een compromis gekomen: ik doe de dringendste van de drie diensten, de andere twee vallen weg.

Toen ik thuis kwam, heb ik innerlijk nog wel even in een tweestrijd gezeten: was het wel oké wat ik gedaan had? Ben ik nu al moeilijk aan het doen op mijn nieuw werk? Wat gaan de collega’s wel van mij denken? Maar het is toch belangrijk om vanaf het begin mijn grenzen aan te geven? Ik weet dat als ik over mijn grenzen ga de kans groot is dat mijn lichaam het voor mij gaat doen en ik ziek word, beter om dit te voorkomen toch? Ik heb hiermee toch niets verkeerd gedaan? De twijfelmolen draaide aan volle toeren!

Maar laat dit nu net zijn wat ik mijn cliënten steeds aanraad! Je moet je grenzen bewaken, ook al is het moeilijk en moet je anderen mogelijks teleurstellen. Enkel als jij je energie goed bewaakt, kan je energie geven – aan je werk of aan anderen. Uit een lege bron kan je niet tappen. Een lege jij, daar heeft niemand iets aan – niet jij, noch iemand anders die je initieel misschien eerst lijkt te helpen.

Net daarom vind ik het ook belangrijk om dit verhaal met jullie te delen. Zelfs de ‘professionals’ hebben het hier nog moeilijk mee. Maar dat het moeilijk is, wil niet zeggen dat je het uit de weg moet gaan. Het is wel degelijk belangrijk om je eigen energie te bewaken, het is kostbaar. Kostbaarder waarschijnlijk dan je werkelijk beseft. Merk je dat je over je grens begint te gaan: zorg dat je dit meldt. Mensen rieken dit namelijk niet. Hoe sneller je dit duidelijk kunt maken, hoe beter voor iedereen.

Kan jij hierbij hulp gebruiken, zowel bij het bepalen van je grenzen als bij wat te doen als je vermoedt dat je je grens overschrijdt? Neem zeker contact met mij op! Ik help je graag, en dit op een persoonlijke manier dat voor jou werkt.