Lyndwing Creatieve Therapie

Bakken met mijn handen vol deeg en hoofd vol paniek

foto heksenbrood

Op zaterdagochtend, nog vol goede moed, dacht ik even rap een heksenbrood te maken. Ik had het recept ergens in een magazine gezien en wou het al een tijdje uitproberen. De bewuste zaterdagochtend hadden we geen brood meer in huis, dus ideaal om mijn bakkunsten eens uit te proberen, kwestie van een middagmaal te hebben.

Nu moet je weten dat ik niet zo’n keukenprinses ben. Er zijn zaken waar ik veel geduld voor heb, maar het wachten tot mijn water kookt of tot mijn pan warm genoeg is om er mijn ingrediënten in te kunnen bakken is er zeker en vast geen van. Alles moet rap gaan. Als er echter meer dan twee potten of pannen tegelijkertijd op mijn vuur staan, begint de paniek mij al in zijn greep te krijgen. Multitasken, het blijkt niet mijn ding te zijn. Tot overmaat van ramp ben ik ook niet iemand die braaf de recepten volgt. Ik doe veel liever mijn eigen ding, puur op gevoel en intuïtie. Op het moment zelf lijkt dat vaak een goed idee, maar achteraf had ik vaak toch beter naar de kundige kok, die het recept gemaakt heeft, geluisterd 😇. Maar dit alles vergeet ik vaak allemaal als ik zo’n ingeving krijg om mijn bakkunsten nog eens uit te proberen.

Zo’n heksenbrood is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk te maken. De basis bestaat uit bloem, zout, baking soda en karnemelk. En dan voeg je nog toe wat je er zelf lekker in zou vinden. Bij mij waren het deze keer walnoten, pompoenpitten en pure chocolade. Je kletst alles samen en poeft het in de oven. Zou moeten lukken, toch? Let’s do this!

Alles verloopt redelijk goed, tot ik het deeg aan het mengen ben (niet kneden, staat er in het recept, plakkerig deeg mag). Het probleem is dat het deeg zodanig plakkerig is dat vanaf ik het aanraak er grote stukken aan mijn handen blijven plakken. De paniek begint toe te slaan, want de volgende stap is: maak een bol van het deeg en leg het op de bakplaat. Hoe?! Dat deeg plakt zodanig aan mijn handen dat er met geen enkele mogelijkheid een mooie bol van te maken is.

In paniek roep ik mijn vriend, die in de living zit en met een halve glimlach de keuken komt binnenwandelen. Hij weet namelijk al hoe laat het is. Ik leg hopeloos mijn situatie uit, met handen vol deeg. Zijn geniaal antwoord: “ja, dat weet ik ook niet hoor”. En daar gaat mijn redder in nood… Wanhopig gooi ik de deeg dan maar zo “bol” mogelijk op mijn bakplaat en hoop er het beste van.

Opnieuw roep ik mijn vriend, want ik heb hem zo hard nodig in dit monsterlijke project! “Kunt ge de kraan open draaien, want anders plakt gans de keuken vol deeg als ik het zelf moet doen.” 😜

Volgende stap: snij met een scherp mes een kruis in het deeg om het deeg de ruimte te geven om te rijzen (of zoals de Ierse folklore het wil: ‘to let the pixies out’). Opnieuw lukt het niet, omdat dat deeg zo verdomd plakkerig is… Ik word er moedeloos van. Dan maar zo in de oven!

40 minuten lang vol spanning afwachten is bijna onmogelijk. Ik pak er dan maar mijn enige kalmeringsmiddel bij dat in dit soort situaties voor mij werkt: “Harry Potter and The Order of the Phoenix”. Voor ik het goed en wel besef, gaat de kookwekker al af (thanks, Harry!). Het resultaat? Wonderbaarlijk genoeg ziet het er nog zo slecht niet uit 😯! Het ziet er zelfs wat uit zoals de foto in het magazine. Minus de rozijnen dan, want ja, ik kan geen recepten volgen he… 😜

Maar nu is het nog vol spanning (deel 2) afwachten tot het voldoende is afgekoeld om er van te kunnen eten. Duizend keer zeg ik tegen mij vriend: “ik hoop dat het lekker is”. Want ja, heel onze lunch hangt af van dit brood! Anders is het honger lijden tot ’s avonds (een beetje overdrijven kan geen kwaad, toch?). Gelukkig is het heel lekker! In die mate dat ik, terwijl ik aan het eten ben, al een volgend brood aan het plannen ben!

Vermoedelijk zal het de volgende keer opnieuw een avontuur worden vol stress en faalangst. Want hoe creatief ik ook mag zijn achter mijn tekentafel, mijn kookkunsten heb ik echt nog niet onder de knie. En hoe zeker ik mag zijn als ik mijn cliënten begeleid, zo onzeker ben ik als het gaat om mijn lief van eten te voorzien. De liefde van de man gaat door de maag, nietwaar? Dan wil je natuurlijk niet falen!

Ik werd er me eigenlijk pas achteraf van bewust dat mijn faalangst heel vaak voorkomt als ik aan het koken of bakken ben. En het is eigenlijk een beetje absurd, want verhongeren gaan we zeker niet doen. Er is hier in Vlaanderen altijd wel een frituur in de buurt 😉. En mijn vriendje heeft nog nooit gezegd dat hij mij zou verlaten als het eens een minder geslaagde maaltijd is die ik hem voorschotel.

Maar ja, de meeste van onze stressreacties zijn onnodig als je er achteraf op terug kijkt. En dan kom ik weer bij mijn geliefde quote van Seneca: “onze angsten zijn groter dan de werkelijke gevaren die we zullen tegenkomen, en we lijden meer in onze verbeelding dan in onze realiteit”.

Heb je al een tijdje schrik dat creatieve therapie niet voor jou is weggelegd, want je denkt dat je helemaal niet creatief genoeg bent hiervoor? Dan nodig ik je nog eens extra hard uit om bovenstaande quote te lezen en te herlezen. Het zal helemaal zo erg niet zijn als wat je in je gedachten kunt bedenken. Het is zelfs zo dat iedereen deze vorm van therapie kan volgen! Je hoeft echt geen kunstacademie gevolgd te hebben om er de vruchten van te plukken. Meer nog, zonder voorkennis ben je vaak sneller weg met het ‘intuïtieve’ luik van de creatieve therapie. Maak dus maar snel die door angst uitgestelde afspraak via de knop hieronder. Je zal snel ondervinden dat je met mijn persoonlijke begeleiding creatiever uit de hoek kunt komen dan je zelf voor mogelijk kunt houden😉.