Ik was te zwak, ik kon het niet aan
Mensen helpen, dat is wat ik al van jongs af aan wou doen eens ik “groot en sterk” was. Dat ik nooit echt groot ging worden, dat was snel duidelijk. Maar dat ik mentaal minder sterk was dan ik dacht te zijn, dat was een zware klap. Ik was te zwak, ik kon het niet aan. Dat werd mij verweten vanuit mijn job in, ironisch genoeg, de psychiatrie. Een mokerslag waardoor ik zelfs de sociale sector de rug toekeerde, wegvluchtte van mijn overtuigingen.
In den beginne
Vanaf mijn dertiende wist ik dat ik de levenskwaliteit van mensen wou verbeteren. Ik heb jeugd- en gehandicaptenzorg gestudeerd en wou altijd met personen met een verstandelijke beperking werken. Mijn interesse voor psychologische gezondheid groeide nadat mijn grootvader net voor mijn achttiende verjaardag zelfmoord pleegde.
Na mijn studies werkte ik eerst enkele maanden als ambulant begeleidster in de nazorg van psychiatrische patiënten, nadien als leefgroepbegeleidster in een psychiatrisch verzorgingstehuis bij bewoners met een ernstige mentale beperking en bijkomende psychische problematieken. Het leek de ideale job. En dat was het ook een hele tijd. Ik ging zelfs verder studeren, terwijl ik mijn stage “on the job” kon doen. Door mijn opleiding begon ik steeds kritischer te kijken naar het instellingsleven van al de bewoners wiens pad ik reeds gekruist had, en naar mijn eigen handelen en de werking op mijn huidige baan.
De openbaring
Dan gebeurde er iets dat heel mijn geloof in de geestelijke gezondheidszorg op de helling heeft doen staan: een vriendin van me pleegde zelfmoord. Ze leed aan een borderline stoornis en werd reeds jaren begeleid door verschillende psychiatrische ziekenhuizen, maar ze beging toch steeds pogingen om haar leven te beëindigen. Na de derde poging werd ze uit het psychiatrisch centrum ontslagen. Ze had namelijk een contract moeten tekenen dat ze geen pogingen meer ging ondernemen, anders had ze geen plek meer in dit centrum.
Na haar ultieme succesvolle poging kwam onze vriendengroep regelmatig samen om te rouwen. Ik kreeg dan vaak vragen (werkende in de psychiatrie werd ik als kennisexpert gezien) waar ik zelf geen antwoord op vond. Toen ik mijn hoofdverpleegkundige van onze afdeling om raad vroeg zei ze: “met mensen met borderline kan je niet werken”. Mijn wereld stond op zijn kop: als dit de ingesteldheid is van de hulpverleners, wat is dan de kans dat ze je kunnen helpen om beter te worden?
Ik wou steeds minder een deel uitmaken van deze manier van werken met mensen. Ik merkte dat het instellingsleven en het hokjesdenken zeer hard ingingen tegen mijn eigen waarden van authenticiteit en individualiteit. Ik wil werken voor mensen en hen de ruimte en de tijd geven om zichzelf te kunnen zijn, zonder druk van buitenaf.
De diepte
Toen ik een depressie kreeg, werd langzaam duidelijk dat ik op deze manier niet meer verder kon. Ik kreeg ook te maken met de taboes rond psychische kwetsbaarheid. Zelfs op mijn werk werd mij zwakheid verweten, terwijl ik dacht dat als ze het ergens zouden begrijpen, het toch daar zou zijn.
Ik begon met tekenen: ik wou mijn gevoelens op papier zetten. Misschien kon ik het taboe zo op mijn eigen manier doorbreken. Als er zich ook maar één iemand minder alleen voelde door mijn tekeningen, dan was mijn missie geslaagd. Via een kennis leerde ik intuïtief tekenen kennen en ik merkte aan den lijve hoe helend deze vorm van tekenen kan zijn.
Ik diende mijn ontslag in, ervan overtuigd dat ik niet meer in de sociale sector wou werken. Ik ging dan ook werken als administratief bediende. Na drie jaar werd ik echter geconfronteerd met een burn-out, en een steeds meer groeiend besef dat dit soort job toch niet aan mij besteed is. Dit was helemaal niet wat ik met mijn leven wou doen! Woorden van een yogadocente tijdens een inspiratiedag bleven steeds door mijn hoofd spoken: “doodzonde dat de beste en de meest begane er altijd eerst uitstappen”. Enerzijds erg geflatteerd door haar conclusie, anderzijds ook aan het denken gezet: wat wil ik nu doen en waar word ik blij van?
De wederopstand
Het antwoord van wat ik wil doen ligt nu in mijn praktijk creatieve therapie: ik wil namelijk nog steeds helpen met mensen hun levenskwaliteit te verbeteren. Maar dit met respect voor de persoonseigen authenticiteit! Via intuïtief tekenen gaan we samen met jouw problemen aan de slag. Bij mij krijg je de tijd om op adem te komen, je wordt zelfs niet verplicht om te praten. Doe waar je je comfortabel bij voelt.
Weetjes over mij
- Ik was een Lokerasse (u weet wel, iemand uit Lokeren), tot ik op mijn 25ste verhuisd ben naar Maldegem
- Dieren liggen mij nauw aan het hart, al helemaal als ze luisteren naar de naam Floor & Luna (de legendarische katten des huizes die rond etenstijd een zangwedstrijd houden)
- De wereld ligt niet aan mijn voeten, maar mijn voeten willen wel zoveel mogelijk wereld betreden hebben. Vooral de bergen zijn mijn voeten hun favoriete ondergrond.
- Geen winter is geslaagd zonder gegleden te hebben over de sneeuw, bij voorkeur met skilatten aangebonden.
- Je kan niet in alles goed zijn, maar dat maakt het niet minder tof. Zo is tennis één van mijn favoriete hobbies.
- Lezen is mijn ontsnapping van deze wereld. Boeken worden in grote getale verzameld en verslonden.
- Begin maar eens over Harry Potter: ik stalk je nog uren met weetjes en bevindingen! U weze gewaarschuwd.
- Fantasy in het algemeen (boeken, films, cosplay, larp, beeldjes, ..) is een passie van mij. De naam Lyndwing komt zelfs uit de fantasy-wereld.
- Artistiek bezig zijn is mijn uitlaatklep, en de bron van mijn praktijk. Je vindt al veel van mijn werkjes op deze site. Bij interesse, bezoek zeker ook mijn Instagram-pagina (Lyndwing_art): https://www.instagram.com/lyndwing_art
Nu is het aan jou
Mijn verhaal ken je ondertussen. Maar wie ben jij? Wat is jouw verhaal? Ik zou het heel fijn vinden mocht ik jou beter mogen leren kennen!